Alweer 'n weekje terug in NL

Ja, alweer, of aan de andere kant pas, een weekje terug in NL. Mijn vorige verslag zei ik dat ik 2 april echt het vliegtuig zou nemen... NOT!!! Het weekend ervoor liep het helemaal mis. Guillermo was zaterdag plotseling heel slecht geworden en nog diezelfde middag gestorven :(. Arme Guillermo, zijn laatste uurtjes zijn heel zwaar geweest, hij had iedere 3 minuten zo'n beetje epileptische aanvallen en zeker in het begin kreeg hij dit heel bewust mee en probeerde zich ertegen te verzetten. Later had hij de kracht niet meer en moest hij ze gewoon ondergaan, totdat het uiteindelijk om 1uur 's middags over was... En het was zo gek toen hij er niet meer was, hij hoorde er gewoon bij. Niemand had ook maar kunnen denken dat hij het niet zou redden, want alles leek heel goed te gaan. Hij was altijd traag en nog steeds wat mager, maar hij was al 9 kilo aangekomen. Die avond was het dus een necropsie. Daaruit bleek dat het waarschijnlijk hersenvliesontsteking is geweest en misschien kanker.
En dan het andere slechte nieuws die dag: nadat eerst toegezegd was dat Laura zondag met de boot mee zou kunnen voor haar vrijlating, werd dat zaterdag teruggedraaid met de mededeling dat de boot overvol was vanwege pasen. Laura zou dus niet vrijgelaten kunnen worden vóór mijn terugvlucht! Maar op haar vrijlating had ik al die tijd gewacht! :( :( Die avond en nacht was ik dan ook heel verdrietig en helemaal van slag. Na nog geen 4 uurtjes slaap besloot ik zondagochtend dat ik ECHT NIET terug naar NL kon gaan dinsdag en heb ik mijn vlucht weer veranderd. Nog een weekje later terug :) Een juiste beslissing, denk ik. Het zou echt geen leuk afscheid geweest zijn als ik een necropsie van een zeeleeuw die ik gekend heb, op het einde had in plaats van Laura's vrijlating.
Dus nog een weekje langer met Laura en Javier :D. Met Javier ging het wel al een heel stuk beter en hij kon het grootste deel van de tijd lekker buiten met Laura doorbrengen. Dagelijks was er strijd om het badje, want samen erin was meestal geen succes. Javier joeg Laura er meestal meteen uit. Ook als hij niets deed, vertrouwde Laura het voor geen meter en ging ze er alsnog uit. Meestal moesten ze niets van mekaar weten, hoewel Javier dagelijks aan Laura vroeg of ze vrienden konden zijn. Haar antwoord was echter standaard 'nee, haal het niet in je hoofd om dichter bij me te komen'. Als ze allebei relaxed waren, konden ze elkaar in het badje verdragen en een enkele keer waren ze lief voor elkaar :).
Javier is ook wel een geval apart. Hij is de gekste zeeleeuw ooit! Een deel van zijn rare gedrag is te verklaren door het feit dat hij bijziend is en hij moet dus gewoon overal met z'n neus bovenop zitten als hij niets wil missen. En dat doet ie dan ook. Hij rende altijd achter me aan, bleef altijd in mijn buurt met alles wat ik deed en hij stak overal z'n snufferd in of tussen. Maar buiten het vreemde gedrag dat voortkomt uit zijn bijziendheid, heeft ie nog steeds wel een steekje, of een paar steken, los. Geen enkele zeeleeuw die niet op sterven na dood is, zal zich door mensen laten aanraken. Aanraking is voor hun een teken van agressie. Javier kon het echter geen zak schelen. Mensen, dus niet alleen ik of Carlos, nee iedereen kon Javier gewoon op z'n rug aaien en hij keek misschien even en krabde zich vervolgens eens, maar dat was alles. Geen enkel teken dat ie wilde bijten. Verder had ie een geweldige hekel aan z'n hok. Dit in tegenstelling tot Laura, die altijd meteen haar hok in rent zodra ik de deur open doe. Javier niet. Zelfs met vis was het moeilijk om hem binnen te krijgen. Want slim is ie wel. Hij wist dat zodra hij naar binnen zou gaan om de vis te pakken, ik de deur achter hem dicht zou doen en hij opgesloten zat in z'n hok. Iedere avond leidde dit dan ook weer tot een zeer lachwekkend ritueel waarbij Javier in de ingang zenuwachtig van voor naar achter bewoog, duidelijk in tweestrijd wat hij moest doen. Soms duurde het wel 10 minuten, maar uiteindelijk koos hij toch altijd voor de vis. Vis is heilig voor Javier, alles draait uiteindelijk om vis :P. Arme Javier :P :P Helaas kreeg hij zeeleeuwpokken en waren zijn bloedwaardes nog niet helemaal ok, anders had hij 7 april samen met Laura vrijgelaten kunnen worden. Nu bleef hij alleen achter, iets wat Javier helemaal niets vindt. Hij moet gezelschap hebben anders is ie al snel verveeld. En hij is echt hyperactief van tijd tot tijd. Ik ben een paar keer wel 20 keer de patio met hem op en neer gerend om 'm een beetje rustig te krijgen.
Zondag 7 april was dus eindelijk Laura's vrijlating :D. Weer ging het echter mis met de boot... Stonden we al met Laura en iedereen klaar in de haven, kregen we te horen dat de boot voor 3 weken niet ging i.v.m. onderhoud. Ja hallo! Had dat even eerder laten weten! Gelukkig had Carlos ook zoiets van Laura gaat echt niet mee terug naar San Bartolo, ze zal koste wat kost vrijgelaten worden. En zodoende, met een kleine, dure boot gingen we dan toch richting Palomino, het zeeleeuweneiland. Laura moest voor van de boeg afspringen, want alleen daar was plaats. Daarvoor moest ze eerst het trapje op. Maar dit was geen probleem natuurlijk, want Laura liep al weken trappen op en af. Ze snapte dus ook meteen wat ze moest doen, klom de trap op, liep naar de rand, wilde springen en dacht toen... oeps, dit is toch wel erg hoog! Het was namelijk zo'n anderhalve meter naar beneden... Ze twijfelde, keek om zich heen, maar toen Carlos haar een tikje op d'r kont gaf, bedacht ze zich geen moment. Ze draaide zich om alsof ze wilde zeggen 'dat flik je me niet nog eens' en sprong toen het water in. Even was ze gedesoriënteerd, omdat de boot intussen gedraaid was, maar toen zwom ze toch richting eiland en maakte ze contact met de andere zeeleeuwen :D. We konden haar nog lang volgen, omdat ze veel lichter was dan de anderen. Nog een gezonde, gelukkige zeeleeuw eindelijk weer thuis! Echt super!!! En al helemaal dat dat Laura is, niemand die in het begin ook maar durfde te hopen dat ze alles zou overleven en zo snel zou genezen. Een medisch wonder! :D Succes Laura, met je grote, lieve ogen! En ben een beetje aardig tegen de anderen :P, ook tegen Bob :P.

Laura's afscheid was mooi, een gelukkig moment, fantastisch :)! Maar toen ik maandagmiddag afscheid moest nemen van Javier viel me dat toch zwaar. Ik zei 'Dag Javier!' waarop Javier begon te schreeuwen, omdat ik richting de deur liep en hij weet dat mensen achter die deur verdwijnen en hij dan alleen is, iets wat ie niet wil. Zijn schreeuwen was op dat moment hartverscheurend en het koste me dan ook moeite de deur gewoon resoluut achter me dicht te trekken (dat moet altijd, want anders komt Javier vrolijk naar binnen :P). Succes ook jij Javier! Hopelijk word je nu zondag ook vrijgelaten! En blijf gewoon lekker in jouw gekke wereldje leven, zie de wereld op jouw manier, je zal wel een zeeleeuw vinden die bij je past en met wie je bevriend kan raken :D. Je leven is het eerste jaar waarschijnlijk heel zwaar en eenzaam geweest, hopelijk was ORCA een keerpunt in je leven en word je nu ook een vrolijk springende zeeleeuw te midden tussen al die anderen :D

Dag zeeleeuwen, dag ORCA! tot volgend jaar... Ook Anique moest weer naar huis... Maar op z'n laatst volgend jaar weer terug :D

En zoals ik eerder op facebook schreef: 'I thought that finding the love of your life on the other side of the world was already difficult and complicated, but how about finding your passion on the other side of the world...? That's even closer to impossible... '

Makkelijk niet, maar dit is wel wat ik wil in mijn leven!

liefs, xxx