Inti Wara Yassi

Heey lieve mensen, dank jullie wel voor alle lieve en leuke berichtjes! Doet echt goed om ze te lezen!!! Step, niet alle chocomel zelf opdrinken he, en de sudoku-puzzels niet te snel oplossen! (maar ben blij dat je je amuseert ;) ). Groetjes aan iedereen daar en zeg maar dat k de lekkere kikopizza´s wel mis... Hoewel ´t eten hier ook niet verkeerd is.
Goed, ok, uhm de busreis. Nou de weg zelf viel erg mee :), alleen hebben we er nog meer dan 8 uur over gedaan: nadat iedereen al een eeuwigheid in de vieze, warme bus zat en er al 200 keer ´¡Vamos!´ geroepen was, vertrokken we eindelijk. Onderweg zijn we nog minstens 15 keer gestopt (geen idee waarom, het enige wat we begrepen was ´baños´ en er ´sprongen´steeds mensen in en uit de bus om allerlei etenswaren te verkopen. Maar goed, uiteindelijk waren we om ongeveer half 7 ´s avonds op de plek van bestemming: Parque Machía, Villa Tunari. Na een korte rondleiding werd Lettie ingedeeld bij de apen (spider monkey´s) en ik mag Gato iedere dag uitlaten. Mijn eerste 2 dagen waren echter bij de vogels (voornamelijk papegaaien). Hoewel ik dit niet veel langer had willen doen (iedere dag is zo ongeveer hetzelfde), heb ik me goed geamuseerd. ´s Ochtends als je het zeil voor de kooien weghaalt, word je al begroet met een vrolijk ¡Hola! en Sean, die altijd uit z´n kooi mag, kwam al gelijk vanaf de grond tot op m´n schouder geklommen toen ik papaja aan ´t snijden was. Mijn beste vriendinnetje was echter Carolina. En zij hield ook veel van mij: ik mocht haar de hele tijd ´kroelen´ en zij pikte mij zachtjes en liefkozend in m´n vingers en wilde zelfs op m´n hand zitten. Als iemand anders dat probeerde pikte ze hard en gemeen, tot bloedens toe, waarna ze begon te schaterlachen als diegene ´auw!´ zei (wie zegt dat dieren niet lachen of geen gevoel voor humor hebben). Een erg ´evil lachje´, de bitch. En als ze te weinig aandacht krijgt, begint ze te huilen als een baby...
(Lettie begon minder goed. Gelijk de eerste dag werd ze ernstig gebeten in haar pols door een van de apen waardoor ze naar het ziekenhuis in Cochabamba moest. Inmiddels is ze uit het ziekenhuis, maar nog niet terug hier...)
Genoeg over de vogels. Zondag was mijn eerste dag met Gato, een 15 jaar oude, kreupele poema. Zijn verhaal voordat hij hier kwam is erg triest: z´n moeder werd gedood toen hij nog erg jong was, hij werd naar het circus gebracht waar ze z´n achterpoten steeds braken om te voorkomen dat ie sprong. Als gevolg hiervan kan hij nog steeds niet echt rennen of springen...
Die morgen begon met vlees snijden. Niet echt de meest aangename bezigheid aangezien de kip bijv nog kop en poten heeft enzo. Maar goed je went eraan.. Daarna op naar Gato´s kooi, een hele onderneming op zich, want deze ligt diep verstopt in het oerwoud en de makkelijkste weg, via het strand, konden we niet nemen omdat het regende en het water in de rivier te hoog stond. Dus dan maar klimmen en klauteren door de jungle.. Halverwege werden we echter opgewacht door een hele bende apen die het op de inhoud van onze rugzakken voorzien hadden. En als ze het willen afpakken, kun je er niets tegen doen, anders bijten ze.. We konden niets anders doen dan stilstaan, niet praten, ze niet aankijken, bidden dat ze geen waardevolle spullen uit de tas zouden pakken (gelukkig had ik m´n camera niet mee omdat dat niet mag in de eerste week, want daarmee verdwijnen ze gelijk hoog de boom in en ze weten zelfs hoe ze de sd-kaart eruit moeten halen en dan slikken ze die in...) en lijdzaam toezien hoe al onze lunches gestolen werden... Gemene rot-apen! Ik had 2 apen op m´n hoofd/schouders waaronder het agressieve alfa-mannetje, dus mijn eerste ervaring met de apen was niet echt heel relaxed en ik stond te trillen als een riet. Gelukkig kon Erin teruggaan om hulp te halen die al snel kwam in de vorm van Jim die ze, als man zijnde, gelukkig weg kon jagen... Voortaan dus zorgen dat we altijd mannelijk gezelschap hebben op weg naar Gato en dat onze rugzakken goed op slot zijn... Op de terugweg werden we echter weer ´aangevallen´ door ze. Met Gato erbij heb je echter niets te vrezen, voor hem zijn ze bang (niet dat ie ooit wat zou doen, maar goed).
Pfff, met Gato wandelen is echt vermoeiend. Het is de hele dag niets anders doen dan achter hem aan glibberen en glijden, want de meeste ´paden´ (stel je daarbij vooral geen pad voor, het is slechts een met lintjes aangegeven route door de jungle) zijn een en al pratsj. Omlaag gaan is dan ook ´gewoon op je billen gaan zitten en proberen zo goed mogelijk naar beneden te glijden, wat ook ertoe kan leiden dat je je ineens niet meer op het pad bevindt maar hangend aan een boom met stekels die je nog net hebt weten te grijpen... Lang leve de jungle!!! (alle vieze vliegende en kruipende insecten zoals 4cm grote mieren en de talloze muggen en andere mugachtige wezens nog buiten beschouwing gelaten...) Maar het is geweldig hier en Gato heeft nu al een plekje in m´n hartje veroverd. En wie kan nu zeggen wanneer die onverwachts mensen tegenkomt middenin het oerwoud ´Wacht, aub, tengo una puma!´?? Dat is gewoon ongelofelijk!! en Gato wilde vandaag ook al water uit m´n hand drinken, zóóó lief!!! Vanaf morgen heb ik ´m voor mij alleen: Erin gaat verder rondreizen en Liv heeft iets aan haar knie gekregen waardoor ze niet meer met ´m kan lopen... k ben benieuwd.

heel veel liefs en groetjes aan iedereen!

xxx

Ps goed he dat k nu alweer iets van me heb laten horen;)