Inti Wara Yassi
Door: Anique
Blijf op de hoogte en volg Anique
28 Oktober 2009 | Bolivia, Villa Tunari
Heey lieve mensen, dank jullie wel voor alle lieve en leuke berichtjes! Doet echt goed om ze te lezen!!! Step, niet alle chocomel zelf opdrinken he, en de sudoku-puzzels niet te snel oplossen! (maar ben blij dat je je amuseert ;) ). Groetjes aan iedereen daar en zeg maar dat k de lekkere kikopizza´s wel mis... Hoewel ´t eten hier ook niet verkeerd is.
Goed, ok, uhm de busreis. Nou de weg zelf viel erg mee :), alleen hebben we er nog meer dan 8 uur over gedaan: nadat iedereen al een eeuwigheid in de vieze, warme bus zat en er al 200 keer ´¡Vamos!´ geroepen was, vertrokken we eindelijk. Onderweg zijn we nog minstens 15 keer gestopt (geen idee waarom, het enige wat we begrepen was ´baños´ en er ´sprongen´steeds mensen in en uit de bus om allerlei etenswaren te verkopen. Maar goed, uiteindelijk waren we om ongeveer half 7 ´s avonds op de plek van bestemming: Parque Machía, Villa Tunari. Na een korte rondleiding werd Lettie ingedeeld bij de apen (spider monkey´s) en ik mag Gato iedere dag uitlaten. Mijn eerste 2 dagen waren echter bij de vogels (voornamelijk papegaaien). Hoewel ik dit niet veel langer had willen doen (iedere dag is zo ongeveer hetzelfde), heb ik me goed geamuseerd. ´s Ochtends als je het zeil voor de kooien weghaalt, word je al begroet met een vrolijk ¡Hola! en Sean, die altijd uit z´n kooi mag, kwam al gelijk vanaf de grond tot op m´n schouder geklommen toen ik papaja aan ´t snijden was. Mijn beste vriendinnetje was echter Carolina. En zij hield ook veel van mij: ik mocht haar de hele tijd ´kroelen´ en zij pikte mij zachtjes en liefkozend in m´n vingers en wilde zelfs op m´n hand zitten. Als iemand anders dat probeerde pikte ze hard en gemeen, tot bloedens toe, waarna ze begon te schaterlachen als diegene ´auw!´ zei (wie zegt dat dieren niet lachen of geen gevoel voor humor hebben). Een erg ´evil lachje´, de bitch. En als ze te weinig aandacht krijgt, begint ze te huilen als een baby...
(Lettie begon minder goed. Gelijk de eerste dag werd ze ernstig gebeten in haar pols door een van de apen waardoor ze naar het ziekenhuis in Cochabamba moest. Inmiddels is ze uit het ziekenhuis, maar nog niet terug hier...)
Genoeg over de vogels. Zondag was mijn eerste dag met Gato, een 15 jaar oude, kreupele poema. Zijn verhaal voordat hij hier kwam is erg triest: z´n moeder werd gedood toen hij nog erg jong was, hij werd naar het circus gebracht waar ze z´n achterpoten steeds braken om te voorkomen dat ie sprong. Als gevolg hiervan kan hij nog steeds niet echt rennen of springen...
Die morgen begon met vlees snijden. Niet echt de meest aangename bezigheid aangezien de kip bijv nog kop en poten heeft enzo. Maar goed je went eraan.. Daarna op naar Gato´s kooi, een hele onderneming op zich, want deze ligt diep verstopt in het oerwoud en de makkelijkste weg, via het strand, konden we niet nemen omdat het regende en het water in de rivier te hoog stond. Dus dan maar klimmen en klauteren door de jungle.. Halverwege werden we echter opgewacht door een hele bende apen die het op de inhoud van onze rugzakken voorzien hadden. En als ze het willen afpakken, kun je er niets tegen doen, anders bijten ze.. We konden niets anders doen dan stilstaan, niet praten, ze niet aankijken, bidden dat ze geen waardevolle spullen uit de tas zouden pakken (gelukkig had ik m´n camera niet mee omdat dat niet mag in de eerste week, want daarmee verdwijnen ze gelijk hoog de boom in en ze weten zelfs hoe ze de sd-kaart eruit moeten halen en dan slikken ze die in...) en lijdzaam toezien hoe al onze lunches gestolen werden... Gemene rot-apen! Ik had 2 apen op m´n hoofd/schouders waaronder het agressieve alfa-mannetje, dus mijn eerste ervaring met de apen was niet echt heel relaxed en ik stond te trillen als een riet. Gelukkig kon Erin teruggaan om hulp te halen die al snel kwam in de vorm van Jim die ze, als man zijnde, gelukkig weg kon jagen... Voortaan dus zorgen dat we altijd mannelijk gezelschap hebben op weg naar Gato en dat onze rugzakken goed op slot zijn... Op de terugweg werden we echter weer ´aangevallen´ door ze. Met Gato erbij heb je echter niets te vrezen, voor hem zijn ze bang (niet dat ie ooit wat zou doen, maar goed).
Pfff, met Gato wandelen is echt vermoeiend. Het is de hele dag niets anders doen dan achter hem aan glibberen en glijden, want de meeste ´paden´ (stel je daarbij vooral geen pad voor, het is slechts een met lintjes aangegeven route door de jungle) zijn een en al pratsj. Omlaag gaan is dan ook ´gewoon op je billen gaan zitten en proberen zo goed mogelijk naar beneden te glijden, wat ook ertoe kan leiden dat je je ineens niet meer op het pad bevindt maar hangend aan een boom met stekels die je nog net hebt weten te grijpen... Lang leve de jungle!!! (alle vieze vliegende en kruipende insecten zoals 4cm grote mieren en de talloze muggen en andere mugachtige wezens nog buiten beschouwing gelaten...) Maar het is geweldig hier en Gato heeft nu al een plekje in m´n hartje veroverd. En wie kan nu zeggen wanneer die onverwachts mensen tegenkomt middenin het oerwoud ´Wacht, aub, tengo una puma!´?? Dat is gewoon ongelofelijk!! en Gato wilde vandaag ook al water uit m´n hand drinken, zóóó lief!!! Vanaf morgen heb ik ´m voor mij alleen: Erin gaat verder rondreizen en Liv heeft iets aan haar knie gekregen waardoor ze niet meer met ´m kan lopen... k ben benieuwd.
heel veel liefs en groetjes aan iedereen!
xxx
Ps goed he dat k nu alweer iets van me heb laten horen;)
Goed, ok, uhm de busreis. Nou de weg zelf viel erg mee :), alleen hebben we er nog meer dan 8 uur over gedaan: nadat iedereen al een eeuwigheid in de vieze, warme bus zat en er al 200 keer ´¡Vamos!´ geroepen was, vertrokken we eindelijk. Onderweg zijn we nog minstens 15 keer gestopt (geen idee waarom, het enige wat we begrepen was ´baños´ en er ´sprongen´steeds mensen in en uit de bus om allerlei etenswaren te verkopen. Maar goed, uiteindelijk waren we om ongeveer half 7 ´s avonds op de plek van bestemming: Parque Machía, Villa Tunari. Na een korte rondleiding werd Lettie ingedeeld bij de apen (spider monkey´s) en ik mag Gato iedere dag uitlaten. Mijn eerste 2 dagen waren echter bij de vogels (voornamelijk papegaaien). Hoewel ik dit niet veel langer had willen doen (iedere dag is zo ongeveer hetzelfde), heb ik me goed geamuseerd. ´s Ochtends als je het zeil voor de kooien weghaalt, word je al begroet met een vrolijk ¡Hola! en Sean, die altijd uit z´n kooi mag, kwam al gelijk vanaf de grond tot op m´n schouder geklommen toen ik papaja aan ´t snijden was. Mijn beste vriendinnetje was echter Carolina. En zij hield ook veel van mij: ik mocht haar de hele tijd ´kroelen´ en zij pikte mij zachtjes en liefkozend in m´n vingers en wilde zelfs op m´n hand zitten. Als iemand anders dat probeerde pikte ze hard en gemeen, tot bloedens toe, waarna ze begon te schaterlachen als diegene ´auw!´ zei (wie zegt dat dieren niet lachen of geen gevoel voor humor hebben). Een erg ´evil lachje´, de bitch. En als ze te weinig aandacht krijgt, begint ze te huilen als een baby...
(Lettie begon minder goed. Gelijk de eerste dag werd ze ernstig gebeten in haar pols door een van de apen waardoor ze naar het ziekenhuis in Cochabamba moest. Inmiddels is ze uit het ziekenhuis, maar nog niet terug hier...)
Genoeg over de vogels. Zondag was mijn eerste dag met Gato, een 15 jaar oude, kreupele poema. Zijn verhaal voordat hij hier kwam is erg triest: z´n moeder werd gedood toen hij nog erg jong was, hij werd naar het circus gebracht waar ze z´n achterpoten steeds braken om te voorkomen dat ie sprong. Als gevolg hiervan kan hij nog steeds niet echt rennen of springen...
Die morgen begon met vlees snijden. Niet echt de meest aangename bezigheid aangezien de kip bijv nog kop en poten heeft enzo. Maar goed je went eraan.. Daarna op naar Gato´s kooi, een hele onderneming op zich, want deze ligt diep verstopt in het oerwoud en de makkelijkste weg, via het strand, konden we niet nemen omdat het regende en het water in de rivier te hoog stond. Dus dan maar klimmen en klauteren door de jungle.. Halverwege werden we echter opgewacht door een hele bende apen die het op de inhoud van onze rugzakken voorzien hadden. En als ze het willen afpakken, kun je er niets tegen doen, anders bijten ze.. We konden niets anders doen dan stilstaan, niet praten, ze niet aankijken, bidden dat ze geen waardevolle spullen uit de tas zouden pakken (gelukkig had ik m´n camera niet mee omdat dat niet mag in de eerste week, want daarmee verdwijnen ze gelijk hoog de boom in en ze weten zelfs hoe ze de sd-kaart eruit moeten halen en dan slikken ze die in...) en lijdzaam toezien hoe al onze lunches gestolen werden... Gemene rot-apen! Ik had 2 apen op m´n hoofd/schouders waaronder het agressieve alfa-mannetje, dus mijn eerste ervaring met de apen was niet echt heel relaxed en ik stond te trillen als een riet. Gelukkig kon Erin teruggaan om hulp te halen die al snel kwam in de vorm van Jim die ze, als man zijnde, gelukkig weg kon jagen... Voortaan dus zorgen dat we altijd mannelijk gezelschap hebben op weg naar Gato en dat onze rugzakken goed op slot zijn... Op de terugweg werden we echter weer ´aangevallen´ door ze. Met Gato erbij heb je echter niets te vrezen, voor hem zijn ze bang (niet dat ie ooit wat zou doen, maar goed).
Pfff, met Gato wandelen is echt vermoeiend. Het is de hele dag niets anders doen dan achter hem aan glibberen en glijden, want de meeste ´paden´ (stel je daarbij vooral geen pad voor, het is slechts een met lintjes aangegeven route door de jungle) zijn een en al pratsj. Omlaag gaan is dan ook ´gewoon op je billen gaan zitten en proberen zo goed mogelijk naar beneden te glijden, wat ook ertoe kan leiden dat je je ineens niet meer op het pad bevindt maar hangend aan een boom met stekels die je nog net hebt weten te grijpen... Lang leve de jungle!!! (alle vieze vliegende en kruipende insecten zoals 4cm grote mieren en de talloze muggen en andere mugachtige wezens nog buiten beschouwing gelaten...) Maar het is geweldig hier en Gato heeft nu al een plekje in m´n hartje veroverd. En wie kan nu zeggen wanneer die onverwachts mensen tegenkomt middenin het oerwoud ´Wacht, aub, tengo una puma!´?? Dat is gewoon ongelofelijk!! en Gato wilde vandaag ook al water uit m´n hand drinken, zóóó lief!!! Vanaf morgen heb ik ´m voor mij alleen: Erin gaat verder rondreizen en Liv heeft iets aan haar knie gekregen waardoor ze niet meer met ´m kan lopen... k ben benieuwd.
heel veel liefs en groetjes aan iedereen!
xxx
Ps goed he dat k nu alweer iets van me heb laten horen;)
-
29 Oktober 2009 - 07:38
Je Enige Echte......:
Lieve Anique,ik ben blij dat je veilig op de plek van bestemming bent aangekomen en dat je het naar je zin hebt.Met je lieve uitstraling neem je al die dieren voor je in (behalve die rot apen dan :-). Werk ze en have fun. (En voorzichtig doen natuurlijk) Groetjes en dikke kus van ons 4-tjes -
29 Oktober 2009 - 08:44
Bert Hoekstra:
Heej lieve schat,
Dat was inderdaad alweer snel een bericht, hartstikke fijn (en volhouden zo).
Tja, bitches en kwaaie apen (welke soort trouwens?), 't zijn net mensen, hè.
Met jouw eigen beesten gaat het goed (Stoetel komt al aardig op gewicht voor ....).
Volgende keer heb je misschien een foto van je nieuwe vriend voor al je 'fans' hier ?
Doe voorzichtig, geniet van alle nieuwe indrukken en wens Lettie beterschap.
Heel veel liefs en dikke kus,
je vader -
29 Oktober 2009 - 08:57
Bert Hoekstra:
PS.
Ik heb nog wat extra fotoruimte (100 stuks) voor je geregeld.
Dus dan krijgen we binnenkort Gato te zien?
(tenminste, als die rotapen je camera met rust laten). -
29 Oktober 2009 - 10:36
Sam:
He anique!
Mooie verhalen! Succes met de apen! Die klinken niet echt goed. Gato klinkt echt lief! Ben benieuwd hoe die eruit ziet.
Groetjes,
sam -
29 Oktober 2009 - 14:55
Ton:
hallo Anique,
Ik wens je een geweldige tijd in Z. Amerika pas op voor de apen (mannetjes) zo dat je weer heelhuids terugkomt.
Ik zul je verslagen blijven volgen.
Gr. Ton -
30 Oktober 2009 - 07:39
Mama:
Door de jungle glibberen met een poema is toch wel even wat anders dan met de post door Sittard lopen.Zoals het een "goede mam" betaamt lieve schat, behoor ik nu weer te zeggen dat je echt heel voorzichtig moet zijn want ook een lieve poema blijft een wild dier met grote tanden. Ik vind het echter heel dapper van je(inclusief hele dode kippen snijden met jouw bloedfobie!)en ben blij dat je geniet van de nieuwe ervaringen. Wat fijn dat wij deze via internet met je kunnen delen(mam gaat nog overstag!).Heel veel liefs,dat het je heel goed mag gaan, beterschap voor Lettie en hopelijk tot snel. (p.s. pas echt op voor de apen,volgens mij grabbelen die zelfs ongegeneerd in bh's). -
30 Oktober 2009 - 12:26
Michèle:
Heej zus!
Wat leuk en spannend (of eng:) allemaal! Heel veel plezier!
liefs -
02 November 2009 - 08:56
Lin:
Hee!
Klinkt goed allemaal daar! Alhoewel ik het toch liever bij zui-amerikaanse patienten houd dan bij wilde apekoppen :S
Super leuk om je verhalen te lezen ,hoop dat je het volhoudt, je hebt er in ieder geval alweer 1 trouwe fan bij!
Liefs lin -
02 November 2009 - 15:21
Greta:
Hoi Anique,
Mama heeft me getipt en ik ben gelijk je reisverslag gaan lezen! Al een heel avontuur tot nu toe,alleen de reis al!
Ik hoop dat de dieren en mensen goed met je omgaan.
Pas in ieder geval goed op je zelf. Maar vooral wens ik je een heel mooie tijd in Zuid Amerika met goede ervaringen. Anique,geniet er van!
Liefs,Greta -
03 November 2009 - 10:20
Margriet:
Hey die Anique!
Wat een onderneming! Ik zou er jaloers op kunnen worden. Wat fantastisch wat je nu allemaal meemaakt!
Je krijgt nu zelfs je moeder aan de computer.
Zorg goed voor jezelf! Ik blijf alles met veel belangstelling volgen.
Kus, je peettante.
Je peetoom en tante zijn trots op je. -
03 November 2009 - 18:27
Bert:
Inderdaad, zoals Margriet al aangaf: ook je peetoom is trots als .... een aap! En eigenlijk ook wel een beetje jaloers: het lijkt me een geweldige ervaring!
Bert -
04 November 2009 - 13:04
Loe:
Hey Anique,
(Mijn vorige reactie is blijkbaar niet goed doorgekomen omdat ik vergeten was een naam in te vullen en deze website dan gewoon je reactie niet plaatst ipv. een foutmelding te geven, lekker handig.)
In ieder geval, lijkt het er op dat de digitale wegen daar (in tegenstelling tot je verwachtingen) beter begaanbaar zijn dan de echte wegen.
Je moet wel een foto uploaden met Gato, moet een komisch gezicht zijn met zo'n grote kat aan een riempje.
Wat betreft die deugnieten in het bos, het heet niet voor niets "apenstreken" hè. En een aap met een SD kaart daar geloof ik niets van, ik heb er althans nog nooit een foto van gezien.
(Denk je wel aan die 8 weken termijn voor die Don Juan?)
Heel veel succes en vooral plezier nog verder.
Groetjes Loe -
04 November 2009 - 21:29
Stéphanie:
Heeeeey, sorry voor de late reactie. Zat 1,5 week in m'n internet/computerloze kamertje in arnhem, vandaar.
Maar jeetje wat een avonturen en verhalen allemaal. Wilde al heel leuk gaan vertellen dat ik graffiti heb gespoten, maar dat valt nu helemaal in t niet bij jouw verhalen. Maar vind het wel echt heel vet voor je! En nu kan ik tegen iedereen gaan opscheppen dat ik een zus heb die bevriend is met een poema. Dat klinkt best cool toch?:P Telt hij trouwens ook als liefde? Want dan zat ik best goed met m'n 2 weken he :P
Maar ja zal me inhouden met de chocomel en de sudoko's ;) En zal morgen iedereen de groetjes doen bij kiko.
Ik wens je weer heel veel plezier! En doe voorzichtig ;)
Super dikke kus X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
