Het weerzien!!!

Ok, in mijn hoofd had ik het grote weerzien met Jama al wel duizend keer door m'n hoofd laten gaan, maar de uiteindelijke versie zat er toch niet helemaal tussen...
Maar goed, na het inchecken, de Vlaamse frieten en wederom het moeilijke afscheid op Schiphol bracht het vliegtuig me eerst in zo'n 10 uur netjes naar Seoul en vandaar ging het in zo'n 11 uur naar Auckland. Alles verliep eigenlijk prima tijdens de vlucht, maar de laatste uren gingen echter wel tergend langzaam voorbij en voor het eerst kreeg ik ook bij lange na het vliegtuigvoedsel (wat toch best te eten was) niet op. Jep, de zenuwen hadden me goed te pakken! Na de landing het hele douanegebeuren en in tegenstelling tot wat ik verwacht had met m'n grote hoeveelheid spullen in elkaar gepropt enzo (zelfs de loze ruimte in de gitaar was opgevuld waardoor het toch op z'n minst moest lijken of ik 3 kilo cocaïne ofzo probeerde het land in te smokkelen...) verliep alles zo soepeltjes dat ik al in zo'n 20 min alles afgehandeld had. Mijn rugzak hoefde ik niet eens open te maken!!! Dat in tegenstelling tot 2 jaar geleden toen ik de meest absurde vragen moest beantwoorden alles uit m'n rugzak moest en ik er anderhalf uur over deed om eindelijk in de aankomsthal te arriveren... Jama had ik dan ook voor de zekerheid gezegd dat ie niet precies om half 8 's ochtends als het vliegtuig zou landen klaar hoefde te staan... Maar goed, zodra ik in de aankomsthal aankwam dook ik gelijk de toiletten in, o.a. om m'n tanden te poetsen. Mijn kar met alle troep erop geladen stond voor de deur van de vrouwentoiletten behoorlijk de weg te versperren en omdat ik dacht te horen dat iemand langs moest opende ik al tandenpoetsend de deur om het karretje ff weg te zetten. Er stond inderdaad al iemand met een eigen kar met spullen te wachten. Ik liet 'm langs draaide mijn kar weer richting wc en toen ik me omdraaide... ja 3 keer raden... stond Jama daar ineens achter me... Shit, is mijn eerste gedachte en zonder zelfs maar zoiets als hoi te zeggen, ren ik weer de wc in om m'n mond te spoelen... Ok, dat was niet echt het meest romantische moment :S !! Maar daarna stormde ik de deur uit en vloog 'm zo in de armen... en dat voelde helemaal goed :D !!! Niet lang daarna waren we al op weg naar Raglan voor onze 2 nachtjes huisje met bubbelbad. Eenmaal in de auto duurde het op z'n minst de helft van de weg (Raglan is zo'n 2 uur rijden van Auckland) voor het eenmaal tot me doordrong dat ik ECHT in NZ was, dat Jama naast me zat en dat we onderweg waren naar een romantisch relax plekje voor ons tweeën. Omdat we wat te vroeg waren voor de accomodatie gingen we eerst naar het strand in Raglan, beetje wandelen, eten (Jama dan, en ja ik kwam er al snel achter dat dat een terugkerend fenomeen is van zo'n elke 2 uur...) en kijken naar de surfers (Raglan is een van de plekken met de beste golven ter wereld voor surfen). Om 2 uur 's middags konden we ons huisje in dat gelegen was aan de rand van het bos met uitzicht op (hoe kan het ook anders in NZ) de schapen :D. Alles voelde dan ook gelijk al wel vertrouwd. Ook met Jama leek het of we gewoon verder gingen waar we een jaar en 8 maanden geleden gestopt waren. Echt HEERLIJK!!! Alles was dus het sprookje zoals ik me dat voorgesteld had :D (behalve dan dat de 2de dag de auto niet wilde starten, maar gelukkig was 'lovely neighbour Phil' in de buurt om ons te helpen, jep ook de behulpzaamheid van de kiwi's is nog niet veranderd.) En het grote, warme privébubbelbad buiten was super!!! Zo nu en dan had ik wel last van momentjes dat alles, hetgeen waar ik me in bevond + hetgeen er allemaal aan vooraf gegaan is, me te overwelmend was en mijn gedachten maar niet terug wilden keren naar de werkelijkheid waardoor alles gewoon maar wat om me heen gebeurde zonder dat ik actief deel van kon maken en mijn gevoelens zo door elkaar heen liepen dat ik aan de ene kant ontzettend gelukkig was en aan de andere kant zo verdrietig dat ik wel wilde huilen (zonder dat ik daar een reden voor had). Maar goed, dat zal, net als mijn eetlust, binnenkort wel weer normaal zijn. Ja eten lukt nog steeds niet, maar wat wil je ook als je maag gevuld is met de restanten spanning van de hele weg hierheen en de spanning van het nieuwe, onbekende dat allemaal nog komen gaat, plus dat je buik gevuld is met vlinders en dat je biologische klok volledig op z'n kop staat vanwege de 10 uur tijd verschil... Ach ja.
Sinds gistermiddag zijn we weer terug in Auckland, in het huis van vrienden van Jama bij wie hij al geruime tijd inwoont. Zijn vrienden zijn echter op vakantie waardoor we het huis nu dus voor 3 weken voor onszelf hebben. Aan het eind van die 3 weken wordt het dan ook echt verhuizen, want met z'n 2tjes op Jama's kleine kamertje en mijn geweldig grote berg kleren gaat niet passen...
Dus ja, voor mij zijn de belangrijkste bezigheden voor de komende tijd huis zoeken, werk zoeken, auto kopen (en nee, ik heb m'n idee van 'ja maar, ik wil een fiets!' nog niet laten varen, maar Auckland is wel erg groot en alles is erg ver...) en me uitsloven in de keuken om Jama's eindeloze honger te stillen :P. Vanmiddag moest hij gewoon weer naar z'n werk. Nu moet ik mezelf dus zien bezig te houden, want anders wordt het huis al snel een soort van gevangenis waar ik me alleen maar eenzaam voel. Ik heb immers nog niets hier... een vreemde ervaring en eentje waar ik snel een einde aan hoop te maken. Gelukkig lopen er wel 3 katten rond waarvan al eentje besloten heeft vriendjes met me te worden :).
Overmorgen begin ik waarschijnlijk met werken, slechts een paar uurtjes per week en met Jama als mijn baas :S :S :S Het is een begin, maar toch denk ik snel wat anders zoeken...

Het is niet makkelijk helemaal met niets te beginnen en ik moet toegeven ik mis jullie thuis allemaal best wel, veel meer dan wanneer ik 'gewoon aan het reizen' ben. Maar ik denk dat het het allemaal wel waard is. Ik voel me echt gelukkig met Jama! Anders was ik nu denk ik ook alweer op weg naar iets anders :P Toch blijft het allemaal maar spannend...
Dat was het weer effe.

Alsjeblieft laat allemaal wat van je horen! Dat vind ik namelijk echt hartstikke leuk. En voor degenen die Skype hebben: BEL! ik heb nu nog internet tot m'n beschikking... (Denk wel aub ff aan de 10uur tijdverschil...)

xxx Anique