Het weerzien!!!
Door: Anique
Blijf op de hoogte en volg Anique
30 Augustus 2010 | Nieuw Zeeland, Auckland
Ok, in mijn hoofd had ik het grote weerzien met Jama al wel duizend keer door m'n hoofd laten gaan, maar de uiteindelijke versie zat er toch niet helemaal tussen...
Maar goed, na het inchecken, de Vlaamse frieten en wederom het moeilijke afscheid op Schiphol bracht het vliegtuig me eerst in zo'n 10 uur netjes naar Seoul en vandaar ging het in zo'n 11 uur naar Auckland. Alles verliep eigenlijk prima tijdens de vlucht, maar de laatste uren gingen echter wel tergend langzaam voorbij en voor het eerst kreeg ik ook bij lange na het vliegtuigvoedsel (wat toch best te eten was) niet op. Jep, de zenuwen hadden me goed te pakken! Na de landing het hele douanegebeuren en in tegenstelling tot wat ik verwacht had met m'n grote hoeveelheid spullen in elkaar gepropt enzo (zelfs de loze ruimte in de gitaar was opgevuld waardoor het toch op z'n minst moest lijken of ik 3 kilo cocaïne ofzo probeerde het land in te smokkelen...) verliep alles zo soepeltjes dat ik al in zo'n 20 min alles afgehandeld had. Mijn rugzak hoefde ik niet eens open te maken!!! Dat in tegenstelling tot 2 jaar geleden toen ik de meest absurde vragen moest beantwoorden alles uit m'n rugzak moest en ik er anderhalf uur over deed om eindelijk in de aankomsthal te arriveren... Jama had ik dan ook voor de zekerheid gezegd dat ie niet precies om half 8 's ochtends als het vliegtuig zou landen klaar hoefde te staan... Maar goed, zodra ik in de aankomsthal aankwam dook ik gelijk de toiletten in, o.a. om m'n tanden te poetsen. Mijn kar met alle troep erop geladen stond voor de deur van de vrouwentoiletten behoorlijk de weg te versperren en omdat ik dacht te horen dat iemand langs moest opende ik al tandenpoetsend de deur om het karretje ff weg te zetten. Er stond inderdaad al iemand met een eigen kar met spullen te wachten. Ik liet 'm langs draaide mijn kar weer richting wc en toen ik me omdraaide... ja 3 keer raden... stond Jama daar ineens achter me... Shit, is mijn eerste gedachte en zonder zelfs maar zoiets als hoi te zeggen, ren ik weer de wc in om m'n mond te spoelen... Ok, dat was niet echt het meest romantische moment :S !! Maar daarna stormde ik de deur uit en vloog 'm zo in de armen... en dat voelde helemaal goed :D !!! Niet lang daarna waren we al op weg naar Raglan voor onze 2 nachtjes huisje met bubbelbad. Eenmaal in de auto duurde het op z'n minst de helft van de weg (Raglan is zo'n 2 uur rijden van Auckland) voor het eenmaal tot me doordrong dat ik ECHT in NZ was, dat Jama naast me zat en dat we onderweg waren naar een romantisch relax plekje voor ons tweeën. Omdat we wat te vroeg waren voor de accomodatie gingen we eerst naar het strand in Raglan, beetje wandelen, eten (Jama dan, en ja ik kwam er al snel achter dat dat een terugkerend fenomeen is van zo'n elke 2 uur...) en kijken naar de surfers (Raglan is een van de plekken met de beste golven ter wereld voor surfen). Om 2 uur 's middags konden we ons huisje in dat gelegen was aan de rand van het bos met uitzicht op (hoe kan het ook anders in NZ) de schapen :D. Alles voelde dan ook gelijk al wel vertrouwd. Ook met Jama leek het of we gewoon verder gingen waar we een jaar en 8 maanden geleden gestopt waren. Echt HEERLIJK!!! Alles was dus het sprookje zoals ik me dat voorgesteld had :D (behalve dan dat de 2de dag de auto niet wilde starten, maar gelukkig was 'lovely neighbour Phil' in de buurt om ons te helpen, jep ook de behulpzaamheid van de kiwi's is nog niet veranderd.) En het grote, warme privébubbelbad buiten was super!!! Zo nu en dan had ik wel last van momentjes dat alles, hetgeen waar ik me in bevond + hetgeen er allemaal aan vooraf gegaan is, me te overwelmend was en mijn gedachten maar niet terug wilden keren naar de werkelijkheid waardoor alles gewoon maar wat om me heen gebeurde zonder dat ik actief deel van kon maken en mijn gevoelens zo door elkaar heen liepen dat ik aan de ene kant ontzettend gelukkig was en aan de andere kant zo verdrietig dat ik wel wilde huilen (zonder dat ik daar een reden voor had). Maar goed, dat zal, net als mijn eetlust, binnenkort wel weer normaal zijn. Ja eten lukt nog steeds niet, maar wat wil je ook als je maag gevuld is met de restanten spanning van de hele weg hierheen en de spanning van het nieuwe, onbekende dat allemaal nog komen gaat, plus dat je buik gevuld is met vlinders en dat je biologische klok volledig op z'n kop staat vanwege de 10 uur tijd verschil... Ach ja.
Sinds gistermiddag zijn we weer terug in Auckland, in het huis van vrienden van Jama bij wie hij al geruime tijd inwoont. Zijn vrienden zijn echter op vakantie waardoor we het huis nu dus voor 3 weken voor onszelf hebben. Aan het eind van die 3 weken wordt het dan ook echt verhuizen, want met z'n 2tjes op Jama's kleine kamertje en mijn geweldig grote berg kleren gaat niet passen...
Dus ja, voor mij zijn de belangrijkste bezigheden voor de komende tijd huis zoeken, werk zoeken, auto kopen (en nee, ik heb m'n idee van 'ja maar, ik wil een fiets!' nog niet laten varen, maar Auckland is wel erg groot en alles is erg ver...) en me uitsloven in de keuken om Jama's eindeloze honger te stillen :P. Vanmiddag moest hij gewoon weer naar z'n werk. Nu moet ik mezelf dus zien bezig te houden, want anders wordt het huis al snel een soort van gevangenis waar ik me alleen maar eenzaam voel. Ik heb immers nog niets hier... een vreemde ervaring en eentje waar ik snel een einde aan hoop te maken. Gelukkig lopen er wel 3 katten rond waarvan al eentje besloten heeft vriendjes met me te worden :).
Overmorgen begin ik waarschijnlijk met werken, slechts een paar uurtjes per week en met Jama als mijn baas :S :S :S Het is een begin, maar toch denk ik snel wat anders zoeken...
Het is niet makkelijk helemaal met niets te beginnen en ik moet toegeven ik mis jullie thuis allemaal best wel, veel meer dan wanneer ik 'gewoon aan het reizen' ben. Maar ik denk dat het het allemaal wel waard is. Ik voel me echt gelukkig met Jama! Anders was ik nu denk ik ook alweer op weg naar iets anders :P Toch blijft het allemaal maar spannend...
Dat was het weer effe.
Alsjeblieft laat allemaal wat van je horen! Dat vind ik namelijk echt hartstikke leuk. En voor degenen die Skype hebben: BEL! ik heb nu nog internet tot m'n beschikking... (Denk wel aub ff aan de 10uur tijdverschil...)
xxx Anique
Maar goed, na het inchecken, de Vlaamse frieten en wederom het moeilijke afscheid op Schiphol bracht het vliegtuig me eerst in zo'n 10 uur netjes naar Seoul en vandaar ging het in zo'n 11 uur naar Auckland. Alles verliep eigenlijk prima tijdens de vlucht, maar de laatste uren gingen echter wel tergend langzaam voorbij en voor het eerst kreeg ik ook bij lange na het vliegtuigvoedsel (wat toch best te eten was) niet op. Jep, de zenuwen hadden me goed te pakken! Na de landing het hele douanegebeuren en in tegenstelling tot wat ik verwacht had met m'n grote hoeveelheid spullen in elkaar gepropt enzo (zelfs de loze ruimte in de gitaar was opgevuld waardoor het toch op z'n minst moest lijken of ik 3 kilo cocaïne ofzo probeerde het land in te smokkelen...) verliep alles zo soepeltjes dat ik al in zo'n 20 min alles afgehandeld had. Mijn rugzak hoefde ik niet eens open te maken!!! Dat in tegenstelling tot 2 jaar geleden toen ik de meest absurde vragen moest beantwoorden alles uit m'n rugzak moest en ik er anderhalf uur over deed om eindelijk in de aankomsthal te arriveren... Jama had ik dan ook voor de zekerheid gezegd dat ie niet precies om half 8 's ochtends als het vliegtuig zou landen klaar hoefde te staan... Maar goed, zodra ik in de aankomsthal aankwam dook ik gelijk de toiletten in, o.a. om m'n tanden te poetsen. Mijn kar met alle troep erop geladen stond voor de deur van de vrouwentoiletten behoorlijk de weg te versperren en omdat ik dacht te horen dat iemand langs moest opende ik al tandenpoetsend de deur om het karretje ff weg te zetten. Er stond inderdaad al iemand met een eigen kar met spullen te wachten. Ik liet 'm langs draaide mijn kar weer richting wc en toen ik me omdraaide... ja 3 keer raden... stond Jama daar ineens achter me... Shit, is mijn eerste gedachte en zonder zelfs maar zoiets als hoi te zeggen, ren ik weer de wc in om m'n mond te spoelen... Ok, dat was niet echt het meest romantische moment :S !! Maar daarna stormde ik de deur uit en vloog 'm zo in de armen... en dat voelde helemaal goed :D !!! Niet lang daarna waren we al op weg naar Raglan voor onze 2 nachtjes huisje met bubbelbad. Eenmaal in de auto duurde het op z'n minst de helft van de weg (Raglan is zo'n 2 uur rijden van Auckland) voor het eenmaal tot me doordrong dat ik ECHT in NZ was, dat Jama naast me zat en dat we onderweg waren naar een romantisch relax plekje voor ons tweeën. Omdat we wat te vroeg waren voor de accomodatie gingen we eerst naar het strand in Raglan, beetje wandelen, eten (Jama dan, en ja ik kwam er al snel achter dat dat een terugkerend fenomeen is van zo'n elke 2 uur...) en kijken naar de surfers (Raglan is een van de plekken met de beste golven ter wereld voor surfen). Om 2 uur 's middags konden we ons huisje in dat gelegen was aan de rand van het bos met uitzicht op (hoe kan het ook anders in NZ) de schapen :D. Alles voelde dan ook gelijk al wel vertrouwd. Ook met Jama leek het of we gewoon verder gingen waar we een jaar en 8 maanden geleden gestopt waren. Echt HEERLIJK!!! Alles was dus het sprookje zoals ik me dat voorgesteld had :D (behalve dan dat de 2de dag de auto niet wilde starten, maar gelukkig was 'lovely neighbour Phil' in de buurt om ons te helpen, jep ook de behulpzaamheid van de kiwi's is nog niet veranderd.) En het grote, warme privébubbelbad buiten was super!!! Zo nu en dan had ik wel last van momentjes dat alles, hetgeen waar ik me in bevond + hetgeen er allemaal aan vooraf gegaan is, me te overwelmend was en mijn gedachten maar niet terug wilden keren naar de werkelijkheid waardoor alles gewoon maar wat om me heen gebeurde zonder dat ik actief deel van kon maken en mijn gevoelens zo door elkaar heen liepen dat ik aan de ene kant ontzettend gelukkig was en aan de andere kant zo verdrietig dat ik wel wilde huilen (zonder dat ik daar een reden voor had). Maar goed, dat zal, net als mijn eetlust, binnenkort wel weer normaal zijn. Ja eten lukt nog steeds niet, maar wat wil je ook als je maag gevuld is met de restanten spanning van de hele weg hierheen en de spanning van het nieuwe, onbekende dat allemaal nog komen gaat, plus dat je buik gevuld is met vlinders en dat je biologische klok volledig op z'n kop staat vanwege de 10 uur tijd verschil... Ach ja.
Sinds gistermiddag zijn we weer terug in Auckland, in het huis van vrienden van Jama bij wie hij al geruime tijd inwoont. Zijn vrienden zijn echter op vakantie waardoor we het huis nu dus voor 3 weken voor onszelf hebben. Aan het eind van die 3 weken wordt het dan ook echt verhuizen, want met z'n 2tjes op Jama's kleine kamertje en mijn geweldig grote berg kleren gaat niet passen...
Dus ja, voor mij zijn de belangrijkste bezigheden voor de komende tijd huis zoeken, werk zoeken, auto kopen (en nee, ik heb m'n idee van 'ja maar, ik wil een fiets!' nog niet laten varen, maar Auckland is wel erg groot en alles is erg ver...) en me uitsloven in de keuken om Jama's eindeloze honger te stillen :P. Vanmiddag moest hij gewoon weer naar z'n werk. Nu moet ik mezelf dus zien bezig te houden, want anders wordt het huis al snel een soort van gevangenis waar ik me alleen maar eenzaam voel. Ik heb immers nog niets hier... een vreemde ervaring en eentje waar ik snel een einde aan hoop te maken. Gelukkig lopen er wel 3 katten rond waarvan al eentje besloten heeft vriendjes met me te worden :).
Overmorgen begin ik waarschijnlijk met werken, slechts een paar uurtjes per week en met Jama als mijn baas :S :S :S Het is een begin, maar toch denk ik snel wat anders zoeken...
Het is niet makkelijk helemaal met niets te beginnen en ik moet toegeven ik mis jullie thuis allemaal best wel, veel meer dan wanneer ik 'gewoon aan het reizen' ben. Maar ik denk dat het het allemaal wel waard is. Ik voel me echt gelukkig met Jama! Anders was ik nu denk ik ook alweer op weg naar iets anders :P Toch blijft het allemaal maar spannend...
Dat was het weer effe.
Alsjeblieft laat allemaal wat van je horen! Dat vind ik namelijk echt hartstikke leuk. En voor degenen die Skype hebben: BEL! ik heb nu nog internet tot m'n beschikking... (Denk wel aub ff aan de 10uur tijdverschil...)
xxx Anique
-
30 Augustus 2010 - 07:29
Bart:
Nou, dat klinkt goed, het begin van misschien wel een nieuw leven voor je.
Het gebeuren met dat tandenpoetsen op het vliegveld had ik wel willen zien. Dat moet volgens mij iets voor in een komische serie op tv geweest zijn. Maar het is allemaal goed gegaan en kan alleen maar beter worden lijkt me. Heel veel geluk daar en veel plezier daar met je nieuwe job.
Groetjes en liefs
Bart -
30 Augustus 2010 - 07:53
Mama:
Hoi Niki !
Lieve schat wat een weerzien met die tandpasta. Een perfecte timing hoor, kan denkelijk zo de top 10 in van "goede acties".
Maar bovenal wat een opluchting dat Jama er was en dat jullie gevoel naar elkaar zo goed was.
Een te gek huisje trouwens waar jullie zijn geweest hoor en heel fijn dat je zo snel in de gelegenheid was om je eerste ervaringen met ons te delen. Ben uiteraard heel benieuwd naar het vervolg van alles.
Sinds jij vertrokken bent is het hier "herfst"geworden: koud en veel regen. Jammer voor het jaarlijkse rosafestival waar ik gisteren met Michèle en Stéphanie ben geweest. Stéphanie moest er vandaag weer om half zes uit omdat in Arnhem weer alles begint. Ze kan gelukkig wel bij Kiko blijven werken met haar lesrooster. Michèle "mag" nog een weekje met de post (door de regen) rondlopen voordat ze ook weer moet beginnen.
Nou schat, ik wens je heel veel succes met alles wat je daar nu te doen staat. Fijn voor Jama dat je graag en lekker kookt als hij zoveel moet eten (daar ken je er trouwens meer van !). 'n knuffel en veel liefs, mama. -
30 Augustus 2010 - 09:06
Lin:
niqueje!
Fijn dat het allemaal zo goed is verlopen en dat het weerzien met Jama (hoewel misschien wat onhandig) wel helemaal is waar je van hebt gedroomd!
Heel veel succes daar, Ik kan me voorstellen dat je je nu eenzaam voelt als je alleen thuis zit, maar als je een baan hebt gevonden gaat dat snel genoeg over!
Liefs en tot bellens/mailens/smssens
xxx -
30 Augustus 2010 - 13:28
Ben:
Fijn dat je goed bent aangekomen,ik heb begrepen dat de ontmoeting met Jama spectaculair was .
Ik ben blij dat je je gelukkig voelt bij Jama, en ik hoop dat het werk je zal bevallen.Gr.Ben. -
31 Augustus 2010 - 07:51
Monique:
Hey Anique,
Wow dat weerzien was dus echt super fijn!!! Haha wel hilarisch van dat tandpasta moment :p. Spannend allemaal zeg. Ik kan me goed voorstellen dat het allemaal een wirwar in je hoofd is op het moment. Maar wanneer je eenmaal een baan en een woonplekje gevonden hebt zal het allemaal gaan wennen denk ik. En jou kennende heb je snel weer allemaal nieuwe mensen ontmoet en voel je je minder eenzaam. Geniet ervan!!
Heel veel liefs, Monique -
31 Augustus 2010 - 14:31
Bert Van Wee:
Hoi Anique,
Spannend, hoor! Ik hoop dat je snel werk vindt. Op de universiteit is uiteraard het mooiste (maar ik ben niet objectief).
Je bent mooi op tijd, voordat Geert Wilders het land onveilig maakt...
Heel veel geluk in NZ!
Bert -
31 Augustus 2010 - 19:13
Milouke Basisschool:
Hoi Anique! Wow..wat een fantastich verhaal zeg! Super stoer! En waar een gitaar wel niet allemaal goed voor kan zijn! :D
Je vind je weg vast wel daar, je bent een slimme meid!
En aan de foto's te zien heb je vast en zeker een goede beslissing gemaakt!
groetjes Milouke
(ja, je zult wel denken, hoe komt zij nu weer op deze website terecht, maar ik had deze website ooit eens van je moeder gekregen toen ik haar tegenkwam in de stad en toen had ik me aangemeld, en ik vond het zo'n mooi verhaal dat ik gewoon eventjes MOEST reageren ;)) -
01 September 2010 - 17:46
Bianca Hoekstra:
Als ik ook niet gelijk reageer dan schiet het er (bijna) bij in, maar bij deze. Dat was wel een hele elegante begroeting hoor, ja je heet hoekstra he dat zegt genoeg. Wij zullen nooit een prijs winnen voor elegantie, want er gaat toch echt altijd wat fout(vallen, struikelen, ach bedenk maar een doem scenario en het kan gebeuren) en jij dus die haar geliefde na ruim anderhalf jaar ziet met een bekkie vol tandpasta. Maar ik zie hier ook het positieve van in, want als hij jou na dit nog steeds leuk vindt dan zit de liefde wel goed. Dat was wel even lekker dat bubbelen na zo'n lange reis. Maar ook daar moet je dus het "gewone" leven weer oppakken. Veel succes met het zoeken naar een eigen plekje en een baan. Veel liefs Bianca -
01 September 2010 - 19:43
Klaas:
Blij dat het zo vertrouwd voelt. Hoop dat jullie alles snel op poten hebben en een ontspannen thuisplaats vinden en een auto enz...
We missen je nog niet maar dat komt spoedig. Het ga je goed en heb veel plezier samen en ben altijd open en eerlijk naar elkaar toe..
Voorlopig dus geen wereld reizen samen, maar dit is ook een stukje surviven...
sorry voor m`n spelfouten.
Hier is alles goed (wordt nog steeds gestalkt door Jelka). Vreemd mens...
M`n zus is weer veilig in America, dus ik heb weer m`n rust. Alles komt weer op z`n pootjes terecht (kwestie van tijd daar).
Groetjes,
Klaas XX -
04 September 2010 - 18:50
Chris:
Heej Anique....zelf net terug van een welverdiende vakantie dacht ik aan die ietwat langere vlucht die jij moest doorstaan én of je wel een "waar ben jij nu" had geactiveerd. Dus toch! Dan heb ik weer wat te lezen ;) Veel plezier daar in NZ.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
